Schuilen bij jou
genieten van je warmte
of gewoon even een arm om me heen
datgeen wat het leven
de moeite waard maakt
Het is niet meer
het is verdweên
ik ben nu degeen
die zichzelf vermaakt
die dagelijks mediteert
en aan het opruimen slaat
Ik ben genoopt stil te staan
mezèlf schouderklopjes te geven
geen reizen meer
naar verre oorden
ik ben degeen
die nu een reis naar binnen maakt
Maar ook degeen, die
ieder medemens schuwt
zelfs het liefste kleinkind lijkt een gevaar
bang is voor de angst
die vooral ’s nachts toeslaat
Het is een tijd van niet verzaken
het is een tijd
van moed
die aan de kern raakt
Van een op afstand zwaaien
Van een op afstand zwaaien
omdat je weet
dat het die ander
net zo als jou vergaat
Laat het geen tijd zijn
van hamsteren
of van winterslaap
maar van bewustzijn
dat het een tijd is van transitie
van transformatie
naar een nieuwe menselijker staat
Een tijd van creëren
van fantaseren
van leren
wat er overblijft
als we ons van elkaar
moeten isoleren
gedwongen worden
onszelf naar binnen te keren
zonder houvast
Een tijd
waarin ons opnieuw en
onontkoombaar
bescheidenheid past
een tijd ten slotte
van een gedwongen sabbat
waarin de aarde weer
tot zichzelf kan komen
nu de mobiliteit en gretigheid
de mens is afgenomen
En alles
al het gerace
om het verwezenlijken
van onze dromen
(en zo het onvermijdelijke einde
te ontkomen)
voorlopig
tot nader bericht
is afgelast.