Schuilen bij jou

genieten van je warmte

of gewoon even een arm om me heen

datgeen wat het leven

de moeite waard maakt

Het is niet meer

het is verdweên

ik ben nu degeen

die zichzelf vermaakt

die dagelijks mediteert

en aan het opruimen slaat

Ik ben genoopt stil te staan

mezèlf schouderklopjes te geven

geen reizen meer

naar verre oorden

ik ben degeen

die nu een reis naar binnen maakt

Maar ook degeen, die

ieder medemens schuwt 

zelfs het liefste kleinkind lijkt een gevaar 

bang is voor de angst 

die vooral ’s nachts toeslaat

Het is een tijd van niet verzaken

het is een tijd

van moed

die aan de kern raakt

Van een op afstand zwaaien

Van een op afstand zwaaien

omdat je weet

dat het die ander

net zo als jou vergaat

Laat het geen tijd zijn

van hamsteren

of van winterslaap

maar van bewustzijn

dat het een tijd is van transitie

van transformatie

naar een nieuwe menselijker staat

Een tijd van creëren

van fantaseren

van leren

wat er overblijft

als we ons van elkaar

moeten isoleren

gedwongen worden

onszelf naar binnen te keren

zonder houvast

Een tijd

waarin ons opnieuw en

onontkoombaar

bescheidenheid past

een tijd ten slotte

van een gedwongen sabbat

waarin de aarde weer

tot zichzelf kan komen

nu de mobiliteit en gretigheid

de mens is afgenomen

En alles

al het gerace

om het verwezenlijken

van onze dromen

(en zo het onvermijdelijke einde

te ontkomen)

voorlopig

tot nader bericht

is afgelast.

deel dit artikel: