Ruim zes jaar geleden kreeg het Oostelijk Havengebied een verbinding per pont met de overkant. Dat ging betrekkelijk geruisloos: ineens lagen er een geïmproviseerde steiger en een veerboot aan de oever van het Azartplein. Ieder aanbod schept zijn eigen vraag, en zo kon het gebeuren dat er anno 2020 druk gebruik wordt gemaakt van het Oostveer. Deze verbinding met Noord is niet meer weg te denken.
Kom daar nu maar eens om. Pontjes verdelen de buurt. De gemeente heeft ontdekt dat het in Noord drukker wordt en dat er steeds meer ‘aansluiting’ is bij de rest van de stad, maar dat de verbindingen met dit stadsdeel ondermaats zijn. Nu moet overhaast een inhaalslag worden gepleegd en dat leidt tot onrust. Bruggen, tunnels, veren: stadsbestuurders buitelden jaren over elkaar heen met plannen en vergezichten. Daar kwam natuurlijk ruzie van, zeker toen bleek dat Amsterdam vergeten was dat Nederland een land van polderen is waar je moet overleggen tot er consensus is, breedgedragen overeenstemming. Een recent advies van een commissie onder leiding van een Belgische stedenbouwkundige over de verbindingen met Noord zette alles knap op een rij maar dempte de onrust niet. Intussen begint duidelijk te worden dat corona spelbreker is: bruggen en tunnels beginnen op toekomstmuziek te lijken. Het geld is op, investeringen in peperdure vaste oeververbindingen kunnen we voorlopig vergeten, zo valt op het stadhuis te horen. Uitbreiding van veerverbindingen lijkt het hoogst haalbare, in ieder geval voor de korte termijn. Teleurstelling alom, zeker op IJburg en in het Oostelijk Havengebied. Bij de een omdat er geen brugverbinding van en naar Zeeburgereiland in het advies van de Belg is opgenomen, bij de ander omdat er een veerboot in de buurt dreigt aan te landen. Verbinding met andere stadsdelen is oké, zolang het maar niet op ‘mijn’ eiland is. We hebben het in de vorige editie van de IJopener kunnen lezen: reacties van buurtbewoners die zich benadeeld voelden en daarvan in hun buurtblad melding maakten. Het debat over de oeververbindingen is belangrijk. Het gaat over politiek en techniek, maar eigenlijk gaat het vooral over mensen en over voor hen zo zwaarwegende onderwerpen als leefbaarheid en bereikbaarheid. Dat de stad hard door corona getroffen is, zal de plannen zeker beïnvloeden. Maar ook de pandemie gaat voorbij, in tegenstelling tot de behoefte aan grootstedelijke infrastructuur die past bij de eisen van de tijd. Anders gezegd: de IJ-oevers zijn geduldig, maar vast staat dat er iets moet gebeuren om tegemoet te komen aan duurzamere vormen van mobiliteit. De IJopener verwelkomt reacties over dit thema. De betrokkenheid van de buurt is groot, en dat kun je als wijkkrant alleen maar toejuichen. In dit nummer pleit architect Paul Vlok ervoor om afstand te nemen van de ‘waan van de dag’ en om voor de uitbreiding van verkeersnetwerken eerst te kijken naar hoe onze eeuwenoude stad precies in elkaar zit en hoe je daar met nieuwe plannen op kunt inspelen. Het is een kalm verwoord verhaal. Vlok vindt dan ook dat ’politiek gemotiveerde’ emoties maar beter buiten de discussie kunnen blijven. Dat zal niet makkelijk zijn, maar hij heeft een punt. Waarmee het debat wordt voortgezet. Wij zullen er, zolang we kunnen, verslag van blijven doen.
Nu we het toch over onszelf hebben: wat hebben we veel hartverwarmende reacties gehad op onze oproep om steun in de vorige editie! Veel mensen hebben ook geld gedoneerd om de IJopener te laten voortbestaan. Heel, heel veel dank daarvoor, beste lezers en buurtgenoten. We weten nu al dat mede door uw generositeit onze eerste nummers in het nieuwe jaar gegarandeerd zijn. Met lezershulp en, wie weet, een beetje geluk in onze zoektocht naar financiële en redactionele continuïteit redden we het weer een poos. De wonderen zijn de wereld niet uit, gelukkig. Intussen blijven donaties zeer welkom. ⋅
deel dit artikel: