Wat blijft er hangen van deze tijd als die echt voorbij is? Onze beknotte vrijheid, de dreiging van ziekte en dood, de hunkering naar familie en geliefden? Het thuiswerken, de anderhalve meter? Of de stilte in de stad, het teruggeschroefde levenstempo, de spelende kinderen op straat, de eentonigheid van de eeuwig blikkerende zon en de noordoostenwind die maar bleef waaien?
Iemand attendeerde ons op Martinus Nijhoffs lange gedicht Het uur U waarin het aanvankelijk zonovergoten leven van gewone mensen plots verontrustende wendingen krijgt. ‘Het was zomerdag. / De doodstille straat lag / te blakeren in de zon. / Een man kwam de hoek om. (…) / Dit meldt het Uur U, / nu gaat het beginnen, nu / verdwijnt de onzekerheid / van de mij gegunde tijd, / nu is het voor alles te laat. / De stilte die dan ontstaat / is een stilte, niet slechts naar de vorm / een stilte voor de storm, / maar een stilte van het soort / waar dingen in worden gehoord / die nog nimmer het oor vernam.’
Wie had kunnen denken dat we in een eigentijds uur U zouden verzeilen? Dat ons leven door het coronavirus en de noodmaatregelen daartegen een verontrustende draai zou krijgen? Dat in onze eigen zorginstelling het Flevohuis tientallen bewoners aan Covid-19 zouden overlijden en veel personeelsleden besmet zouden raken? Wie had kunnen voorzien dat SAIL, zo verbonden met ons Oostelijk Havengebied, geschrapt zou worden en pas over vijf jaar hopelijk weerkeert? Inderdaad: dat alles was nog nimmer vernomen, om het met Nijhoff te zeggen.
En zo waren er meer ongerijmdheden; zaken die we nu misschien voor lief nemen maar die kortgeleden vol ongeloof zouden zijn weggewuifd. Iedere grote crisis legt andere crises bloot, ook morele. De nu noodlijdende reismultinational Booking.com, gevestigd in ons gebied, bleek met een miljardenschuld te zijn gefinancierd. Geen stuiver spaargeld, dan maak je je kwetsbaar. Met dat geleende geld kochten ze eigen aandelen om de koers hoog te houden zodat ze van bonussen verzekerd waren. En Big Pharma bleek al jaren niet meer geïnteresseerd in de ontwikkeling van vaccins omdat dit levensreddende werk hun verdienmodel aantastte. Ongehoord.
Tegelijkertijd ging het leven door. Als je de kraan opendraaide kwam er drinkwater uit, een belangrijke graadmeter voor de ernst van een situatie. Niet overal was het laag tij. Sommige winkels in onze buurten deden prima zaken. En het was opmerkelijk hoe braaf haast iedereen zich voegde naar de eisen van de snel veranderende tijd. Veel ging kapot, veel werd gered – maar de echte rekening moet nog komen.
Wij als buurtblad hebben ons net als u, lezer, moeten aanpassen. De corona is ook in de kolommen van deze IJopener terug te vinden. Het virus heeft ons voortbestaan als magazine er niet makkelijker op gemaakt. Maar ook dit keer zijn we uitgekomen. Er is genoeg te melden en dat doen we dan ook graag. Veel leesplezier, blijf gezond en sterkte met het nieuwe ‘normaal’. Laten we het goede van de lockdown proberen te behouden, zoals de winst voor het milieu. Maar laten we, indachtig de woorden van de koning, vooral niet te lang ‘normaal’ maken wat niet normaal is.
deel dit artikel: