Heel plotseling is ons trouw redactielid, Neeltje Wiedemeijer op 18 juli overleden. Hoewel bij ons bekend was dat Neeltje ziek was, gingen wij er vanuit dat ze met de ziekte van Kahler, met goede medicatie nog wel een paar jaartjes vol zou maken. Dat dacht ze zelf ook. Niets was minder waar.
Neeltje, geboren op 2 augustus 1943, was er trots op dat ze uit een rood nest kwam en tegendraads was. Haar hart ging uit naar de mensen die door de overheid niet goed behandeld werden. De sociaal maatschappelijke onrechtmatigheden stelde zij aan de kaak met haar humoristische, scherpe pen, regelmatig voorzien van haar prachtige aquarellen.
Samengaan is inleveren
Neeltje stond eind 2005 aan de wieg van de IJopener toen het Stadsdeel besloot dat haar koninkrijk, buurtkrant van de Indische Buurt Tong Tong, een verenigd koninkrijk moest vormen met dat van De Kadekrant, de buurtkrant van het Oostelijk Havengebied. Dat had veel gemor, vergaderingen en werkgroepjes tot gevolg. Maar in 2006 was het dan zover, een gezamenlijke IJopener zag het levenslicht. Vaak gepaard met emotionele vergaderingen: koninkrijkjes en zo! Als een vergadering niet liep zoals Neeltje dat wilde, liep ze grommend naar buiten om te roken. Later bij een glas wijn trok ze weer bij.
In vol gevechtstenue
Koken was een van haar favoriete bezigheden. Vanaf 2006 schreef zij voor iedere IJopener een recept. Maar haar sociale bevlogenheid was daar ook vaak te lezen. In de eerste IJopener in 2006 schreef zij met triomf over haar behaald succes: de afronding van de renovatie van de Berlageblokken in de Molukkenstraat. Deze woningen zouden gesloopt worden. Na veel publiciteit in de Tong Tong en het mobiliseren van veel Indische Buurters, ging de gemeente overstag en de woningen werden gerenoveerd. Haar strijd tegen het omkappen van de iepen in de Javastraat, vanwege renovatie van de straat, liep niet goed af. Zij trok, zoals ze zelf schreef, vaak als een knorrige vrouw in volle gevechtsverpakking ten strijde tegen alles waarvan zij dacht dat het niet goed was voor de bewoners van háár Indische Buurt. Voorbeelden: koopsubsidie voor koopwoningen aan mensen die het niet konden betalen, het veryuppen van de wijk, de volgens haar niet goed functionerende Wet op Maatschappelijke Ondersteuning en nog veel meer. Haar bekendste wapenfeit is wat mij betreft haar strijd om de traplift. Gehandicapten en mensen die slecht ter been waren en in de Indische Buurt op de derde etage woonden, hadden behoefte aan een traplift, wat de gemeente niet nodig vond. Zij moesten maar verhuizen, werd gesteld. Nageteld: het werd een feuilleton van zes afleveringen, verdeeld over vier jaar. Haar verontwaardiging over de bureaucratie was groot. Vorig jaar stond zij nog op de barricaden voor het te lage pensioen van een weduwe. Haar conclusie stond boven haar artikel: ‘Het klopt wel, maar het deugt niet.’
Meer pit erin
Over de IJopener had zij een duidelijke mening; er moest meer pit in en niet afhankelijk van subsidie zijn. Hoewel, over subsidie had zij haar eigen idee. Tijdens een stadsdeelvergadering over het al of niet subsidiëren van de IJopener stelde zij: ‘Subsidie is geen liefdadigheid, maar een herverdeling van belastinggeld.’ In 2014 moest de IJopener een stichting worden. Dat hoefde je Neel geen twee keer te zeggen. Zij ging meteen op zoek naar een betaalbare notaris en stapte in hoogst eigen persoon naar de Kamer van Koophandel om de boel regelen.
In dat jaar was er geld nodig voor het decembernummer. Neeltje organiseerde hiervoor driegangendinertjes bij haar thuis. Ook voor het jaarlijkse kerstdiner was er geen geld. De Linnaeushof opende zijn deuren en iedereen nam iets te eten mee. ’t Was een beetje vol in haar kleine huisje. Het jaar erop werd het kerstdiner, op eigen kosten, bij ons gehouden en Neeltje en ik kookten. Zij was de chef-kok en stuurde mij de stad door voor de boodschappen. Toetje? Neeltje: ‘Nee ik geen toetjes!’ Maar een ijsbombe wilde ze wel voor ons maken en ook mousse au chocolat.
Niets voor mij
Vlak voor haar overlijden besloot zij te stoppen met de IJopener. Het digitale tijdperk doet zijn intrede en dat is helemaal niets voor een oud mens als ik, vond zij. In haar artikel over afval en van cradle to cradle schreef zij: ‘Van de wieg naar de wieg, dat kan helemaal niet. Wij zijn eindig… en de wereld is natuurlijk ook eindig. Het perpetuum mobile bestaat niet en dat is goed.’
Lieve, positieve Neeltje, grumpy old woman, Jeanne d’Arc, chef-kok, kunstzinnige schilder en spitsvondige schrijfster, jij bent jammer genoeg geen perpetuum mobile, wij zullen je missen.
